Dobór implantów
Stosownie wcześniej przed przystąpieniem do zabiegu implantacji, najczęściej zaraz po przeprowadzeniu przez lekarza niezbędnych zabiegów stomatologicznych przygotowujących jamę ustną do procedury chirurgicznej (leczenie próchnicy, usuwanie kamienia nazębnego itp.) prowadzi się analizę struktury kości w celu ustalenia szczegółowego rodzaju implantów, które będą umieszczane w szczęce pacjenta. Dla właściwego przeprowadzenia implantacji konieczna jest obecność odpowiedniej ilości kości (wyrostka zębodołowego), w którym można osadzić śrubę mocującą. Jest to bardzo ważny element przygotowania gdyż u osób starszych a nawet młodszych pozbawionych przez dłuższy czas uzębienia zazwyczaj dochodzi do nieodwracalnego w naturalny sposób zmniejszenia grubości interesującej implantologia tkanki kostnej. Jeśli ma miejsce taka sytuacja to niemożliwe jest przeprowadzenie zabiegu bez wcześniejszego dodatkowego przygotowania. By wytworzyć odpowiednią ilość tkanki, w której będzie można umocować implant przeprowadza się odpowiednio prędzej sterowaną regenerację kości lub podniesienie dna zatoki szczękowej. Oba zabiegi nie są dużo bardziej inwazyjne niż sama implantacja i można je prowadzić przy znieczuleniu miejscowym w tych samych ośrodkach co leczenie podstawowe. Podstawowym narzędziem do oceny warunków, w jakich pracował będzie chirurg oraz do dokładnego zaplanowania leczenia jest rentgenowskie zdjęcie pan tomograficzne (pantom ogram). Wykonanie zdjęcia trwa kilka chwil i dostarcza do organizmu jedyni minimalną dawkę promieniowania jonizującego. Na podstawie zdjęcia podejmuje się decyzje czy potrzebna jest rekonstrukcja kości czy można bezpośrednio przejść do implantacji. Do stanu tkanki kostnej dobierane są właściwe długości i szerokości śrub mocujących. Na tym etapie decyduje się tez ilość implantów i sposób mocowania na nich koron – w przypadku większych braków uzębienia ważne jest by odpowiednio rozłożyć śruby tak by optymalnie rozłożyć na nich mosty. Etap doboru właściwych implantów kończy konsultacja z najważniejszą osobą – pacjentem. Lekarz przedstawia w jej trakcie swoje wnioski i omawia alternatywne metody leczenie różniące się najczęściej stopniem inwazyjności i kosztem procedur. Po podjęciu wspólnej decyzji pacjent powinien otrzymać szczegółowy plan leczenia na piśmie.